Delier is bij volwassenen een bekende, veel voorkomende neuropsychiatrische aandoening. Bij kinderen is het een pas (her)ontdekte klinische entiteit en mede hierdoor is er sprake van ernstige onderrapportage. Het beoordelen of een kind delirant is, kan zeer lastig zijn, met name wanneer het kind niet kan praten omdat het bijvoorbeeld te jong is, of door intubatie en/of sedatie. Een handig instrument om delier op te sporen bij zieke kinderen is de Pediatric Anesthesia Emergence Delirium Scale (paed Scale). De behandeling van delier begint bij het opsporen van het onderliggend lijden aan de hand van het acroniem i watch death. Mogelijke oorzaken van ‘discomfort’, zoals pijn, jeuk en retentieblaas, moeten geëvalueerd worden. De psychosociale omgeving moet beoordeeld en zo mogelijk verbeterd worden. Indien het delier persisteert of zeer hevig is, kan gestart worden met risperidon per os of haloperidol intraveneus, afhankelijk van de mate van agitatie en de klinische situatie.
Geaccrediteerde nascholing